ლელა სამნიაშვილი

კაბა

თითოეული სირმით, ნაქარგით,

მძივით ვცდილობ წარმოვიდგინო

თუ როგორი ლამაზი იყო

ქალი, რომელსაც ტანზე ემოსა

ეს თეთრი კაბა – მუზეუმში,

ნახევრად სარდაფში თუ მარადიულ

ბინდში – ნაზად გამოფენილი.

ნაწნავების და თვალების და

ბაგის გარეშე – თაროებს შორის

ბჟუტავს იგი. ბჟუტავენ ლალის

თვლები ხავერდის ჩიხტიკოპებში,

ბეჭდები და ხანჯლები და

ნამტვრევები – ფიალებად შეწებებული.

და ისევ კაბა – სამუდამოდ უარყოფილი,

როგორც ზედმეტად მძიმე თუ გრძელი

თუ – ზედმეტად მშვენიერი, თვალისმომჭრელი.

ვდგავარ – მისგან თავისუფალი.

სიმსუბუქისთვის – სამოსელიც,

სხეულიც დადნეს! მაგრამ ეს კაბა –

შორიდან ისე მსუბუქია, ერთი წამით

შეიძლება ვისურვო და ლექსად დამაჩნდეს:

ჩავიცვა, კალთა ჩამოვბერტყო,

ჩამოსცვივდეს ჩრჩილის პეპლები.

* * *

ფრჩხილებს – ლაქი და

პერანგს – კრახმალი;

და თქვენთვის –

ეს დღეც არის ახალი;

მართლა ახალიც –

სადღაც აქ არის:

ხორკლიანი და გაულაქავი.

* * *

ზღვამ გაიტაცა მზის ქუდი –

შხეფებით, ტალღის მორკალვით;

ვიღაცას – თევზის კუდიანს –

ტალღაში თვალი მოვკარი;

და ჩემს გარშემო გაშლილი –

ზღვამ თან წაიღო ნადავლი:

ცა – გამჭვირვალე თავშალი,

ნაპირი – ჭრელი სანდალი;

ანაა, თუ – მარიანა,

თუ კიდევ ვინმე – დობილი?! –

სიტყვების ელვით, მარილით –

ტალღაში გადადნობილი;

ვისაც ზღვის ლექსი აქეზებს –

ვარდისფრად შეღამებული:

ქალთევზად იქცეს, ნაპირზე

დატოვოს – შეყვარებული.

დამსვენებლები

ამ ზაფხულს – წყალი ვერ იქნება

მიწის ვეება კოცონზე თუ ფერფლზე ძლიერი;

ვიცი და მაინც, მატარებლის სარკმელად იქცა

წუხანდელი ეკრანის შავი ჩარჩო; ნაცრისფრად

ამოიბურცა ზღვის ტილო, მე ის

დამალბობს და დამაბრუნებს ისევ სიცხიანს.

ესენიც – ჩემი დობილები – წელს კიდევ უფრო

მეტად გვანან საკუთარ თავებს თუ –

ოფისის გოგოებს თუ მზეთუნახავებს;

წვანან ნაპირზე და ითვლიან: ეს ცა არის

პირველი; სადღაც მესამეზე ბრწყინავენ

ჩვენი საქმროები; და მეცხრეზე – კადილაკები;

და მერე მაინც ერთად ვაბრუნებთ

ქვებზე ამოყრილ მედუზებს ზღვაში.

ღამის ტილო კიდევ უფრო მეტად სველდება:

სველი ხმები, სველი ფერები; აქედან –

ღამის ბულვარიდან – ვეყუჟებით თითების თეატრს;

მსახიობები უცხო ღმერთებს გვანან –

სიცოცხლეს გრძნობენ, ატევენ – ხელის მტევნებში.

სუნთქვაშეკრული ვზივარ და ვცდილობ

არ გავინძრე. თითქოს ჰაერში, ჩვენს თავსზემოთ

ვიღაც ტივტივებს და იმისი თითებია – ჩემი ხელები,

ჩემი ფეხები, რომლებიც მთელი ღამე

სველი მაქვს, გაოფლილი; კოღოების ნაკბენებს

ვითვლი. მეჩვენება, რომ ამ ზღვასთანაც

და ხმელეთის შუაგულშიც – მთელი ქვეყანა

დასიცხულია, დაკბენილია და გაუნძრევლად,

საზიზღარი ნეტარებით ყველაფერს ითმენს.

* * *

გარშემო

ფრენენ ხარაბუზებად –

აქლემები თუ მხოლოდ კუზები;

და არ ამცდება თითის დაქნევა,

მათგან ერთიც რომ იქცეს აქლემად.

ტყვეების გაცვლა

ჭიანჭველების დედოფლის შავი საშოდან

ნელა მოიწევენ ჯარისკაცები; იყოფიან:

ერთი – მარჯვნივ, მეორე – მარცხნივ;

სათვალავი მერევა; საით უნდა წავიდე?!

კოლონია სადღაც ზურგსუკან გუგუნებს და

თვალებისკენაც – ზუსტად იმავე სხეულებით

და ხმაურით ამოვსებული შავი ორმო –

მობჯენილია. ომის ღმერთებო, უნდა მანიშნოთ

საით არის ჩემი ქვეყანა ან სიყვარული?!

სახეები დაუბრუნეთ თქვენს ჯარისკაცებს,

რომ შემეძლოს მტრისგან მოკეთე გამოვარჩიო;

თორემ ეს მიწა – მდინარის, ზღვის, ოკეანის

ორივე მხარეს – სასწორის ორი შავი თეფშია –

სიყვარულის გამომხმარი ფესვებით სავსე

და კარგავს, კარგავს წონასწორობას… ვიდრე

სიძულვილს ამატებთ მათში; ძვლებსა და კოცონს

და აი, უკვე – ჯოჯოხეთურ სიმსუბუქესაც.

და დამწვარი, სისხლებშემხმარი ჯარისკაცები,

თუ კვამლიდან გამოაღწიეს, მოათრევენ

ხორბლის მარცვლებს; არც დაჭრილებს,

არც სამშობლოს, არც ერთგულებას…

და ღმერთებო, თუ კვამლიდან გამოვაღწიე… –

ზურგით მოვათრევ, ხელუხლებლად გიბრუნებთ

მთელს თქვენს ძლიერებას, მრისხანებას,

თავდავიწყებას… და დამიბრუნეთ, დამიბრუნეთ

ჩემი სისუსტე: ხსოვნის ძალა, სიყვარულისთვის

სიცოცხლის და სიკვდილის ძალა.

Facebook Comments Box