ფანქარი ცაში
არა და არ გამოილია ეს ფანქარი ცაში.
ფანქარი – დაუღლელ ხელს რომ უჭირავს და
ხატავს, წერს, ჯღაბნის მისით
60-გრამიან, 80-გრამიან, 0,1-გრამიან, 1000-ტონიან
ქაღალდებზე.
გუტენბერგის ციური სამყარო
შეუფერხებლად მუშაობს დღემდე და თანაც ისე, რომ
არ სჭირდება სასტამბო საღებავი –
მხოლოდ ფანქარი –
ერთადერთი ცის ფანქარი და კიდევ სათლელი –
ჩვენი წინაპრების სულების ბასრი კბილებისაგან
დამზადებული,
მუდმივად განახლებადი,
მოდერნიზებადი.
ციური ბეჭდური პროდუქცია კი,
ჟანრული მრავალფეროვნებით მეტად გამორჩეული –
ფანტასტიკა, სატრფიალო ლირიკა, სიზმრების ახსნა,
ანთროპოლოგია, ისტორიოგრაფია, მეტაფიზიკა,
რიცხვთა თეორია, დიზაინი, კულინარია და ა.შ. და ა.შ. –
დაბლა, დედამიწაზე გამოგზავნილი და
ჰაერში მოფარფატე,
ჩვენს სხეულებზე შემოგრაგნილი,
მიწაზე ფარდაგივით დაფენილი –
ძირითადად მაინც წაუკითხავი რჩება.
აგერ, ნახეთ მზარეული –
ის ეცნობა ათასნაირ კულინარიულ რეცეპტს,
მაგრამ რატომღაც არ აინტერესებს
ზეციური კულინარია.
აგერ, მკითხავი –
სიზმრების ამხსნელი უამრავი წიგნი აქვს
გადაბულბულებული,
მაგრამ სიზმრების ზეციურ ახსნაზე
წარმოდგენაც არა აქვს.
აგერ, ფილოსოფოსი –
თავაუღებლად რომ ჩაჰკირკიტებს
ათასგვერდიან ნაშრომებს მეტაფიზიკაზე,
მაგრამ წამითაც არ ჩაუხედავს
ზეციური მეტაფიზიკის არცერთ წიგნში.
ფანქარი ცაში კი
არაფრით არ ჩერდება.
თხზავს და თხზავს
თანამედროვე ციურ ლიტერატურას –
ხან ეზოთერულს,
ხან ბულვარულს, –
მაგრამ მაინც საშინლად არაპოპულარულს
და არაკომერციულს
დედამიწაზე.
* * *
ყვავილი მაშინ, როცა გატეხილი
ჭიქის ნამსხვრევებზე ფეხი გეჭრება
მზის სხივი, ის,
ბროლში რომ უნდა გაეარა და
სახლის პატარა, მოშინაურებულ
ცისარტყელად დაშლილიყო,
ახლა დაუბრკოლებლად გადაკვეთს
მთელ ოთახს და
კუთხეში მიგდებულ შენს ფლოსტს დააკვდება.
ივრის წყალი, ის,
ონკანში რომ უნდა გაეარა დაქლორილს და
ჭიქაში გაპიპინების შემდეგ
შენს ისედაც მეტისმეტ სხეულს წამატებოდა,
ახლა ნიჟარაში ჩალაგებულ
გასარეცხ თეფშებს დაათქრიალდება.
სისხლი, ის,
ფეხისგულიდან რომ არ უნდა გამოგსვლოდა და
იატაკსა და ბროლის ნამსხვრევებს
არ უნდა წაცხებოდა,
ახლა იოდიან ბამბას და
ჩემს სულისბერვას ელის
ცოტათი დამფრთხალი.
განსაკუთრებით აი,
რატომ გჭირდება შენ ახლა
საჩუქრად ყვავილი, რომელსაც
პირობითად ჩემი სიყვარული ჰქვია.
მანეკენი
ჩემი მეგობარი რომ მოკვდა,
მივხვდი:
ის იქცა მანეკენად
უშუალოდ ჩემთვის.
რამდენიმე დღე მქონდა გამოყოფილი
და ამ რამდენიმე დღეში
უნდა მომესწრო და მეხილა
მის მანეკენურ ტანზე მორგებული
ჩემი სიცოცხლის ჰალსტუხები,
ჩემი სიცოცხლის მაისურები და ჯინსები,
შარვალ-კოსტუმები,
ქუდები,
ტუფლები,
სანდლები,
და კიდევ, რა თქმა უნდა,
სიკვდილის ტრუსები ჩემი.
რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი –
არა მაინცადამაინც მოდური,
არა მაინცადამაინც გემრიელად სატარებელი –
არამედ ისეთი,
ჩემს ჰორიზონტალურ მანეკენს რომ მოადგებოდა
ყველაზე კარგად ტანზე,
სასწრაფოდ უნდა შემერჩია
დანარჩენი ცხოვრებისათვის.
სხვა დროს, სხვას,
შეიძლებოდა არც ვნდობოდი,
მითუმეტეს არავერტიკალურს,
მითუმეტეს კუბოს ვიტრინიდან მომზირალს,
მაგრამ ახლა ყველაფერი უეჭველი იყო –
უეჭველი, რადგან
მანეკენი ჩემი მეგობარი იყო,
ჩემი მეგობარი კი მანეკენი
უშუალოდ ჩემთვის.
* * *
ვერ გავარკვიე,
ბინდი იყო თუ რიჟრაჟი,
მაგრამ ვბერტყავდი ყორნებს ხიდან
და ვღიღინებდი პოს კუპლეტებს
ჩემი მჭახე ხმით.
ვერ გავარკვიე,
ჩამომხრჩვალი ექსტრემისტი იყო თუ ჭაღი,
მაგრამ ვიდექი მოქანავე აჩრდილის ქვეშ და
ვტიტინებდი გრძელ ფსალმუნებს
დაუსრულებლივ.
ლეღვის ფოთოლი აფრიალდა
ჩემი ძველი მეგობრის, ევას
სარცხვინელიდან.
ხელში მეჭირა კომპასი, რათა გამერკვია,
ჩრდილოეთით წავიდოდა იგი,
სამხრეთით,
დასავლეთით თუ აღმოსავლეთით.
ხელში მეჭირა კომპასი, მაგრამ,
იცი, მაინც ვერ გავარკვიე,
საით გაფრინდა ის ფოთოლი,
საით გაფრინდა ჩვენი ბაღი,
ან სიყვარული.
* * *
თვალებში ჩაგხედე და
საკუთარი თავი დავინახე დაპატარავებული.
მაღლა ავიხედე, ვარსკვლავებისაკენ, და მივხვდი:
იქაც საკუთარი თავი უნდა დამენახა,
ოღონდ გაზრდილი.
© არილი, ვასილ გულეურის ფოტო