ქალაქგარეთ

რატომ მოვხვდით მე და შენ ამ ქვეყანაზე,
სადაც არსებობს რეგალიები და წოდებები, სადაც
არსებობს მკვლელობები და რატომ კლავენ
არ იციან, სადაც იცვლება ხშირად ტაროსი
და სულ უაზროდ ლიმნისფერი მზე ანათებს
ამ ქედებს უკან. ცივი ქარია, ალბათ მოთოვა
ტყეებს მიღმა, ჩვენ მივაბიჯებთ ნელა
და ცივი: უკვე ცხოვრების საკმარისი გზა
გავიარეთ და კვლავ მივდივართ. ცარიელია
ტრასა. შენ ამბობ: კარგია, რომ აქ
იცხოვროს კაცმა, – მზიან ტრასასთან
აქვე სულ ახლოს ლისის ტბა არის, მალე
ავტობუსის გარაჟები აღარ იქნება, და მათ
ნაცვლად აქ იპოდრომს გააშენებენ.
ქალაქგარეთ, ნუცუბიძის პლატოს იქით ჩვენ
მივაბიჯებთ ნელი ნაბიჯით. შენ იხდი კურტკას
და მხრებზე ისხამ, და მერე უკვე
არაფერზე აღარ ვსაუბრობთ, ნელა მივდივართ
მზიან ტრასაზე. ეს პირველი მზიანი
დღეა მარტის თვეში. საიდან მოვხვდი აქ,
სადაც ქვაფენილზე ორმოებია და მარცხნივ
კი ტრიალ მინდორზე ლტოლვილების კორპუსია,
სარეცხი კიდია აივნებზე და ბავშვი ტირის
ზედა სართულზე. შორიახლოს კი ჩვენს წინ
და თან მარცხენა მხარეს მოჩანს ის –
ე.წ. “ბავშვთა სოფელი” და თეთრი სახლი –
ჩემი შვილების საბავშვო ბაღი. მე იქ მივდივარ
პატარების გამოსაყვანად, შენ კი მომყვები.
ჩვენც ხომ ჩვენი წარსულიდან გამოვეშურეთ
და უკანვე ვეღარ დავბრუნდით. დიღმის მასივი
მივატოვეთ და გავიფანტეთ სხვადასხვა მხარეს.
კლასელები ვართ. კიდევ ერთხელ შევხვდით ერთმანეთს.
ცხოვრების გზები კიდევ ერთხელ გადაიკვეთა.
როგორც ღამეში შუქნიშნები კვეთენ მოედნებს
და მიიწევენ სახლებისკენ. ჩვენ უკვე გავცდით
ლტოლვილთა კორპუსს. აქ ჭალაა და ჯუჯა ნაძვები,
და წყალია დაგუბებული. გზისპირას ვდგავართ
ორივენი და გადავყურებთ: მიტოვებული საძირკველია,
ქვის სალტეებში მწვანე წყალი დგას.
წყალში ცა მოჩანს მოწმენდილი და
ცარიელი, ხიმინჯებია, მიგდებული მშენებლობის
მიუსაფრობა, მზე და სიცივე და მივაბიჯებთ
მზიან ტრასაზე, საიდან მოვხვდით აქ
არ ვიცით, სადაც იმედებია ღრუბლებივით გაწოლილი
ქედების მიღმა, სადაც ვეძებდით ბევრ რამეს
და ვერ კი ვიპოვეთ და ახლა უკვე
შუახნისანი მივაბიჯებთ, რადგან ცხოვრება
სიარულია, შენ ყოფილი ფეხბურთელი ხარ,
მე კი ისევ იმ ერთ წერტილს მივჩერებივარ.
ახლოვდება ე.წ. “ბავშვთა სოფელი”, და აგურის
წითელ სახლში სიწყნარეა, თეთრ სახლში კი
ჩემი შვილები მელოდებიან და აშენებენ
კუბიკებისგან ახალ ცხოვრებას.

ოთახი

როგორ იბუდებს ამ ბინაში სიცარიელე,
რაც შენ დატოვე სამუდამოდ ეს ოთახები
და დღის სინათლე იატაკზე როცა იელვებს,
სხვა რამეს ამბობს, ამ სივრციდან რაც შენ გახვედი
სიჩუმეს იკრებს ყველა ნივთი – ბზა თუ რვეული,
მარადისობა თითქოს იწყობს თავის საბუდარს
მთრთოლვარე ხელით, და არ უნდა რომ ჭირვეული
იყოს, ამიტომ ჭკვიანურად ქსოვს აბლაბუდას.
და ეს ოდნავი აბლაბუდა თითქოს მუდმივად
ითრევს ამ ოთახს და ედება სხვა ოთახებსაც
და მთელი ბინა დაიკავა უკვე უნდილმა;
არ შეიძლება რომ ის იყოს სადმე ნახევრად.

© “ცხელი შოკოლადი”

 

კა­ბა

თი­თო­ე­უ­ლი სირ­მით, ნა­ქარ­გით,

მძი­ვით ვცდი­ლობ წარ­მო­ვიდ­გი­ნო

თუ რო­გო­რი ლა­მა­ზი იყო

ქა­ლი, რო­მელ­საც ტან­ზე ემ­ო­სა

ეს თეთ­რი კა­ბა – მუ­ზე­უმ­ში,

ნა­ხევ­რად სარ­დაფ­ში თუ მა­რა­დი­ულ

ბინ­დ­ში – ნა­ზად გა­მო­ფე­ნი­ლი.

ნაწ­ნა­ვე­ბის და თვა­ლე­ბის და

ბა­გის გა­რე­შე – თა­რო­ებს შო­რის

ბჟუ­ტავს იგი. ბჟუ­ტა­ვენ ლა­ლის

თვლე­ბი ხა­ვერ­დის ჩიხ­ტი­კო­პებ­ში,

ბეჭ­დე­ბი და ხან­ჯ­ლე­ბი და

ნამ­ტ­ვ­რე­ვე­ბი – ფი­ა­ლე­ბად შე­წე­ბე­ბუ­ლი.

და ის­ევ კა­ბა – სა­მუ­და­მოდ უარ­ყო­ფი­ლი,

რო­გორც ზედ­მე­ტად მძი­მე თუ გრძე­ლი

თუ – ზედ­მე­ტად მშვე­ნი­ე­რი, თვა­ლის­მომ­ჭ­რე­ლი.

ვდგა­ვარ – მის­გან თა­ვი­სუ­ფა­ლი.

სიმ­სუ­ბუ­ქის­თ­ვის – სა­მო­სე­ლიც,

სხე­უ­ლიც დად­ნეს! მაგ­რამ ეს კა­ბა –

შო­რი­დან ისე მსუ­ბუ­ქია, ერ­თი წა­მით

შე­იძ­ლე­ბა ვი­სურ­ვო და ლექ­სად და­მაჩ­ნ­დეს:

ჩა­ვიც­ვა, კალ­თა ჩა­მოვ­ბერ­ტყო,

ჩა­მოს­ც­ვივ­დეს ჩრჩი­ლის პეპ­ლე­ბი.

* * *

ფრჩხი­ლებს – ლა­ქი და

პე­რანგს – კრახ­მა­ლი;

და თქვენ­თ­ვის –

ეს დღეც არ­ის ახ­ა­ლი;

მარ­თ­ლა ახ­ა­ლიც –

სად­ღაც აქ არ­ის:

ხორ­კ­ლი­ა­ნი და გა­უ­ლა­ქა­ვი.

* * *

ზღვამ გა­ი­ტა­ცა მზის ქუ­დი –

შხე­ფე­ბით, ტალ­ღის მორ­კალ­ვით;

ვი­ღა­ცას – თევ­ზის კუ­დი­ანს –

ტალ­ღა­ში თვა­ლი მოვ­კა­რი;

და ჩემს გარ­შე­მო გაშ­ლი­ლი –

ზღვამ თან წა­ი­ღო ნა­დავ­ლი:

ცა – გამ­ჭ­ვირ­ვა­ლე თავ­შა­ლი,

ნა­პი­რი – ჭრე­ლი სან­და­ლი;

ანაა, თუ – მა­რი­ა­ნა,

თუ კი­დევ ვინ­მე – დო­ბი­ლი?! –

სიტყ­ვე­ბის ელ­ვით, მა­რი­ლით –

ტალ­ღა­ში გა­დად­ნო­ბი­ლი;

ვი­საც ზღვის ლექ­სი აქ­ე­ზებს –

ვარ­დის­ფ­რად შე­ღა­მე­ბუ­ლი:

ქალ­თევ­ზად იქ­ცეს, ნა­პირ­ზე

და­ტო­ვოს – შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი.

დამ­ს­ვე­ნებ­ლე­ბი

ამ ზაფხულს – წყა­ლი ვერ იქ­ნე­ბა

მი­წის ვე­ე­ბა კო­ცონ­ზე თუ ფერ­ფ­ლ­ზე ძლი­ე­რი;

ვი­ცი და მა­ინც, მა­ტა­რებ­ლის სარ­კ­მე­ლად იქ­ცა

წუ­ხან­დე­ლი ეკ­რა­ნის შა­ვი ჩარ­ჩო; ნაც­რის­ფ­რად

ამ­ო­ი­ბურ­ცა ზღვის ტი­ლო, მე ის

და­მალ­ბობს და და­მაბ­რუ­ნებს ის­ევ სიცხი­ანს.

ეს­ე­ნიც – ჩე­მი დო­ბი­ლე­ბი – წელს კი­დევ უფ­რო

მე­ტად გვა­ნან სა­კუ­თარ თა­ვებს თუ –

ოფ­ი­სის გო­გო­ებს თუ მზე­თუ­ნა­ხა­ვებს;

წვა­ნან ნა­პირ­ზე და ითვ­ლი­ან: ეს ცა არ­ის

პირ­ვე­ლი; სად­ღაც მე­სა­მე­ზე ბრწყი­ნა­ვენ

ჩვე­ნი საქ­მ­რო­ე­ბი; და მეცხ­რე­ზე – კა­დი­ლა­კე­ბი;

და მე­რე მა­ინც ერ­თად ვაბ­რუ­ნებთ

ქვებ­ზე ამ­ოყ­რილ მე­დუ­ზებს ზღვა­ში.

ღა­მის ტი­ლო კი­დევ უფ­რო მე­ტად სველ­დე­ბა:

სვე­ლი ხმე­ბი, სვე­ლი ფე­რე­ბი; აქ­ე­დან –

ღა­მის ბულ­ვა­რი­დან – ვე­ყუ­ჟე­ბით თი­თე­ბის თე­ატრს;

მსა­ხი­ო­ბე­ბი უც­ხო ღმერ­თებს გვა­ნან –

სი­ცოცხ­ლეს გრძნო­ბენ, ატ­ე­ვენ – ხე­ლის მტევ­ნებ­ში.

სუნ­თ­ქ­ვა­შეკ­რუ­ლი ვზი­ვარ და ვცდი­ლობ

არ გა­ვინ­ძ­რე. თით­ქოს ჰა­ერ­ში, ჩვენს თავ­ს­ზე­მოთ

ვი­ღაც ტივ­ტი­ვებს და იმ­ი­სი თი­თე­ბია – ჩე­მი ხე­ლე­ბი,

ჩე­მი ფე­ხე­ბი, რომ­ლე­ბიც მთე­ლი ღა­მე

სვე­ლი მაქვს, გა­ოფ­ლი­ლი; კო­ღო­ე­ბის ნაკ­ბე­ნებს

ვით­ვ­ლი. მეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ ამ ზღვას­თა­ნაც

და ხმე­ლე­თის შუ­ა­გულ­შიც – მთე­ლი ქვე­ყა­ნა

და­სიცხუ­ლია, დაკ­ბე­ნი­ლია და გა­უნ­ძ­რევ­ლად,

სა­ზიზ­ღა­რი ნე­ტა­რე­ბით ყვე­ლა­ფერს ით­მენს.

* * *

გარ­შე­მო

ფრე­ნენ ხა­რა­ბუ­ზე­ბად –

აქ­ლე­მე­ბი თუ მხო­ლოდ კუ­ზე­ბი;

და არ ამც­დე­ბა თი­თის დაქ­ნე­ვა,

მათ­გან ერ­თიც რომ იქ­ცეს აქ­ლე­მად.

ტყვე­ე­ბის გაც­ვ­ლა

ჭი­ან­ჭ­ვე­ლე­ბის დე­დოფ­ლის შა­ვი სა­შო­დან

ნე­ლა მო­ი­წე­ვენ ჯა­რის­კა­ცე­ბი; იყ­ო­ფი­ან:

ერ­თი – მარ­ჯ­ვ­ნივ, მე­ო­რე – მარ­ცხ­ნივ;

სათ­ვა­ლა­ვი მე­რე­ვა; სა­ით უნ­და წა­ვი­დე?!

კო­ლო­ნია სად­ღაც ზურ­გ­სუ­კან გუ­გუ­ნებს და

თვა­ლე­ბის­კე­ნაც – ზუს­ტად იმ­ა­ვე სხე­უ­ლე­ბით

და ხმა­უ­რით ამ­ოვ­სე­ბუ­ლი შა­ვი ორ­მო –

მობ­ჯე­ნი­ლია. ომ­ის ღმერ­თე­ბო, უნ­და მა­ნიშ­ნოთ

სა­ით არ­ის ჩე­მი ქვე­ყა­ნა ან სიყ­ვა­რუ­ლი?!

სა­ხე­ე­ბი და­უბ­რუ­ნეთ თქვენს ჯა­რის­კა­ცებს,

რომ შე­მეძ­ლოს მტრის­გან მო­კე­თე გა­მო­ვარ­ჩიო;

თო­რემ ეს მი­წა – მდი­ნა­რის, ზღვის, ოკ­ე­ა­ნის

ორ­ი­ვე მხა­რეს – სას­წო­რის ორი შა­ვი თეფ­შია –

სიყ­ვა­რუ­ლის გა­მომ­ხ­მა­რი ფეს­ვე­ბით სავ­სე

და კარ­გავს, კარ­გავს წო­ნას­წო­რო­ბას… ვიდ­რე

სი­ძულ­ვილს ამ­ა­ტებთ მათ­ში; ძვლებ­სა და კო­ცონს

და აი, უკ­ვე – ჯო­ჯო­ხე­თურ სიმ­სუ­ბუ­ქე­საც.

და დამ­წ­ვა­რი, სის­ხ­ლებ­შემ­ხ­მა­რი ჯა­რის­კა­ცე­ბი,

თუ კვამ­ლი­დან გა­მო­აღ­წი­ეს, მო­ათ­რე­ვენ

ხორ­ბ­ლის მარ­ც­ვ­ლებს; არც დაჭ­რი­ლებს,

არც სამ­შობ­ლოს, არც ერთ­გუ­ლე­ბას…

და ღმერ­თე­ბო, თუ კვამ­ლი­დან გა­მო­ვაღ­წიე… –

ზურ­გით მო­ვათ­რევ, ხე­ლუხ­ლებ­ლად გიბ­რუ­ნებთ

მთელს თქვენს ძლი­ე­რე­ბას, მრის­ხა­ნე­ბას,

თავ­და­ვიწყე­ბას… და და­მიბ­რუ­ნეთ, და­მიბ­რუ­ნეთ

ჩე­მი სი­სუს­ტე: ხსოვ­ნის ძა­ლა, სიყ­ვა­რუ­ლის­თ­ვის

სი­ცოცხ­ლის და სიკ­ვ­დი­ლის ძა­ლა.

© ”არილი”

დაგვიანებული პასუხი მეგობარს

შოთა იათაშვილს

I

რა გიპასუხო? განა ღმერთი ასეთებს გვხედავს.

განა ის ხედავს ჩვენს ქმნილებებს, სიმწრით ნაკეთებს.

ამ ნაგებობებს, ამ მანქანებს, რომლებშიც ვსხედვართ.

ამ თვითმფრინავებს, მატარებლებს, გემებს, რაკეტებს.

განა ის ხედავს ჩვენს სავარძლებს, ტელევიზორებს

და ჩვენს კედლებზე მოწიკწიკე იაფ საათებს.

სარკეებს, სადაც გამრუდებულ სახეს ვისწორებთ.

საწოლებს, სადაც უკანასკნელ ღამეს გავათევთ.

ღმერთი ვერ ხედავს ჩვენს ქაღალდებს; როგორც ფასიანს –

ფულის ნიშნებს და ასე შემდეგ, ისე სავსებით

უსარგებლოებს – ხელნაწერებს, რითიც სავსეა

ჩვენი უჯრები, და უჯრები ჩვენი მსგავსების.

ვერ ხედავს არყით გადავსებულ ერთჯერად ჭიქებს.

ვერც ბნელ ტროტუარს, ნამთვრალევი სადაც ვირწევით.

ვერც თაროებზე უწესრიგოდ მიწყობილ წიგნებს.

ვერც ჩვენს სახელებს, ზოგიერთის ყდაზე მიწერილს.

ღმერთისთვის ისევ შიშვლები ვართ. და ჩვენს გარშემო

როგორიც შექმნა, ისეთია ისევ სამყარო.

რამდენიც გინდა ცათამბჯენი, ქოხი ვაშენოთ,

უშენ მინდვრებზე ამწეების ჩრდილი დავხაროთ,

მისთვის არსებობს მხოლოდ მიწა, რომელსაც ქარი

გვის და ამტვერებს; და რომელშიც შიშვლად ვმარხივართ.

და მას არ ესმის ტელეფონის გაბმული ზარი

ცარიელ სახლში. და ვერც ხედავს, თუ აქ სახლია.

II

ზამთარია. სასაცილო სპორტული ქუდით,

მამისეული ბათინკებით შენ მოირთვები

და წახვალ ქარში, ან წვიმაში, ჯიბეში ხურდით,

გულში სიმღერის არცთუ ისე მსუბუქ ზვირთებით.

წახვალ და, თუმცა დღეს არავის ნახვა არ გინდა,

მაინც, გზადაგზა კაფეებთან აყოვნებ წამით

და იხედები ვიტრინებში: ერთერთ მაგიდას

იქნებ უსხედან ნაცნობები, რომლებიც სვამენ.

მთელი დღე ძვირფას, მობეზრებულ ქუჩებში ივლი.

ღამით აბოლებ აივანზე. მერე შეწვები

ნაჩვევ ლოგინში. ვერც ვიტრინებს, რომლებიც დილით

გირეკლავდნენ, ვერც აივანს, სადაც ეწევი,

და ვერც იმ ლოგინს, სადაც წევხარ, ვერ ხედავს ღმერთი.

ღმერთი ვერ ხედავს შენს მაგიდას, რომელიც კვლავაც

არეულია. ვერც ხელნაწერს, რომელსაც ხევდი.

ღმერთი ვერ ხედავს შენს თითებში მომწყვდეულ კალამს.

ვერ ხედავს არყის ბოლო წვეთებს, რომელსაც ვიყოფთ.

და ვერც ნასუფრალს ბნელ ოთახში, როცა ვიშლებით.

მისთვის ისევე შიშვლები ვართ, როგორიც იყო

ყველა, ვინც იყო. ვინც იქნება. ისე შიშვლები,

როგორც ადამი. და რაც გინდა სხეულს ფარავდეს –

ლაბადა, ჯინსი, ანაფორა, ნიღაბი, ჩექმა,

ღმერთისთვის მაინც შიშვლები ვართ აწ და მარადის

და სამყაროც ისეთია, როგორიც შექმნა.

III

მისთვის სამყარო ისეთია, როგორიც თავად

ოდესღაც შექმნა და მოხატა ლურჯი ლაქებით.

მხოლოდ მიწაა და მდინარე, რომელშიც გავალთ

და ყველაფერი დასრულდება. ეს ქალაქები

და ეს სახლები, სადაც ვცხოვრობთ, რ არსებობენ.

არ არსებობენ არც ის გზები, ჩვენ რომ მივყვებით.

ღმერთი ვერ ხედავს ჩვენს ვერაფერს, რადგან ზემოდან

არაფერი ჩანს გარდა ერთის – გარდა სიტყვების.

ის ხედავს სიტყვებს. ოღონდ შიშვლებს. ჯერარშემოსილს

მნიშვნელობებით, ჟღერადობით, ასო-ნიშნებით.

ის ხედავს სიტყვებს, ეს-ესაა ჩვენში შემოსულს,

ვიდრე წარმოვთქვამთ, ვიდრე დავწერთ, ვიდრე შიშვლები

დგანან ჩვენს გულში და იცდიან. წიგნი ჩანიშნე,

ლამპა ჩააქრე, წაიფარე თბილი საბანი.

ღმერთი ვერ ხედავს ჩვენს საწოლებს, საბან-ბალიშებს:

შიშვლები ვყრივართ ცივ მიწაზე, წვიმით ნაბანნი.

და ვერც ამ სიტყვებს, სამწუხაროდ. მათგან არცერთი,

უკვე ნათქვამი, დაწერილი, ღმერთისგან არ ჩანს.

თუმცა ხედავდა თითოეულს, ვიდრე დავწერდი.

და ჯერაც ხედავს რამდენიმეს, რომელიც დამრჩა

მოსახელთები, დასაწერი. არ ქონდა აზრი,

თორემ ამ ლექსის დასრულებას ალბათ შევძლებდი

გულში მომხვედრი, ეფექტური, ლამაზი ფრაზით,

რომელსაც ერთხანს, ვაღიარებ, კიდეც ვეძებდი.

© “ცხელი შოკოლადი”