დაგეგმილი მაქვს

დაგეგმილი მაქვს ბოლო სიტყვები,

ტანიდან სულის გამოყვანამდე –

გახეთქილი ტუჩიდან რომ უნდა დამცვივდეს.

დაგეგმილი მაქვს

მარცხენა ხელი, უსიცოცხლოდ დაბლა დახრილი,

და მზერა მაქვს დაგეგმილი, ძალით სიცილჩატენილი,

როცა ამიყვან.

სასეიროდ მოსულ ხალხში უშეცდომოდ შესრულებული

ხელოვნური სუნთქვის რიტუალიც გათვლილია.

ისე ღიად უნდა მისუნთქო, ისე მძლავრად,

შენი შიშით,

ქარბორბალა გარეუბნებში სამუდამოდ გადაიკარგოს.

დათვლილია ის წუთებიც,

აფეთქებიდან მინავლებამდე.

და სიჩქარეც დაკვეთილია

ფართოდ გაშლილ ორმხრივ ტრასაზე,

220!

მაგრამ მანამდე,

მოპირდაპირე მხრიდან მოფრინავს ვიღაც, თავზეხელაღებული.

მერე მაშველებს შუა გზაში უთავდებათ უცებ საწვავი.

თეთრხალათიან გადამრჩენებს ეშლებათ ქუჩა.

აღმოჩნდება, რომ სისხლის ბანკიდან ბოლო წვეთები წინა დღეს გაქრა.

გადამცემ ბოძებს მოულოდნელად ეცემა მეხი!

მე კი მაინც დაგეგმილი მაქვს როგორ გაიგებ:

ერთდროულად გაწყვეტილი ჩემი და შენი კაპილარი

მარჯვენა ნესტოს ჩაუვლის და

სისველედ ჟონვას განაგრძობს მანამ,

სანამ მოწმენდილ ცაზე სრულიად მოულოდნელად

ჭექა-ქუხილი დაგიწერს, რომ

ვენები – ჩვენი საერთო სისხლით

მის საშველად

კილომეტრების მოშორებით გადაისროლო.

ვიდრე ყველა არ დაიჯერებს, რომ

ისეთი ბუნებრივია და ისეთი უსასწაულო,

ორ ადამიანს,

ერთდროულად

და განსხვავებულ განედებზე

წასკდეთ ცხვირიდან ერთმანეთი.

რაზეც ვდგავართ

რაზე დგას ეს წონასწორობა?

თუ თავი მზეში გაქვს გაჩრილი –

ყელზე ცეცხლის გიზგიზებს რგოლი.

და ვინც შენსკენ გადმოხტება,

ტემპერატურა უნდა დაწიო,

დამწვრობას რომ გადაარჩინო.

თუ სუნთქვა – დენთი

მოკრძალებულ ფეიერვერკად გისკდება ცაში,

გადარჩენილი ნაპერწკლები გიკვდება თმებზე.

საიდან ეს მჭედლის ძალა,

ცეცხლისმფრქვეველი ხარების ფლოქვებს

როგორ უნაცვლებ სუსტ ხელისგულებს,

როცა თესავ შენივე თავს სხვა ცხოვრებაში.

საიდან შეგრჩა

ძალა დგომის,

ძალა გაცემის.

ძალა შექმნის.

ძალა დარჩენის.

საიდან, თუ დახვრეტამდე,

წასაკითხი დაგრჩა მხოლოდ ერთი ფსალმუნი.

სახელსა და გვარზე, ადამიანო,

შენი ძველების აჩრდილების,

დანგრეული ტაძრის ლოდებში ჩატნეულ,

დიდ ომში ალეწილ ტანკზე ჩამოღვენთილ,

ქების სიგელებზე ოქროსფრად მიხატულ

სახელსა და გვარზე გიდგას ახლა ტერფები.

როგორც დაღი,

ნომრიანი რკინის ფირფიტა,

უნდა ატარო.

ვინაობის მკრთალი ზოლი შუბლის ძარღვთან,

რომელიც სულ ჩანს.

და რომელიც, თუ გაგიწყდა,

სამუდამოდ დაგამახინჯებს.

უხმაუროდ

მივაჯახუნე ეს რკინის კარიც.

თითქოს სახლის.

ილუზია – ციხე ჩავკეტე.

ამ სიჩუმეში გამაგრებული,

დუმილით გბომბავ.

კედლებზეა აყუდებული დაზეთილი იარაღი.

ტყვიების აცმა – შემორტყმული წელზე,

მძიმეა.

შენც ისევ ისე, ზურგით აკრული ამაგრებ კუთხეს,

ასწლიან ომში,

ზავის დროს რომ ჩამოგინგრიე – არ გემეტება.

თან, გაზაფხულზე,

ნატყვიარზე ამოხეთქილ ენძელებს უვლი.

უხმაუროა შენი ჭურვებიც.

დროგამოშვებით,

ცოცხლები თუ ვართ, შესამოწმებლად

ჰაერში ვისვრით.

დამზვერე – ნახავ:

მე

ახლა უფრო.

ამ ზამთარში,

ასჯერ უფრო. როცა

თოვლია და ხიდიკარი ჩაკეტილია,

მე, დასჯილი ერისთავის კარ-მიდამოდან

ვფენ შერიგების ბაირაღებს,

მოქარგულს ნისლით – ხევებიდან ამოვახვიე.

ახლა ათასჯერ

უფრო ხშირად

გადავყურებ ხრამს ციხის უკან –

რაც დავიტოვე, ის იარაღიც ხომ არ დავლეწო.

გამოვიდოდი ხელაწეული.

ზუსტად უნდა ვიცოდე ოღონდ –

ჩემი ურჩი წინაპარივით თვალებს არ დამთხრი…

რატომ გტირიმე

რატომ ვტირი ლოცვისას. შუაღამეს. თმაგაშლილი.

რატომ დგება ჯერ წელი, შემდეგ მკერდი, ბოლოს მხრები, ძილში.

თითქოს სული ამომართვეს.

რატომ გტირიმე.

უფალო.

შემიწყალე.

არაფერი გამეგება შენი.

არაფერი დამეჯერება.

რატომ გთხოვ ამ ადამიანების გადარჩენას და გითვლი სახელებს:

ნიცა, გიორგი, ეკატერინე, დავითი, ანნა.

თითქოს ჯიბეში ქრთამს გიტენიდე.

ერთო, კაცო, გაღმერთებულო.

შენი, ალბათ, კაცებს უფრო შურთ.

მინდა ძალა გესესხო მუჭით. როგორც მარილი.

დაგიბრუნებ.

როგორც კი.

ბოლოს დაგიბრუნებ.

შვინდას რქებზე ავუნთებ სანთლებს და ასე მოვალთ, ოღონდ ბოლოს.

სიბერეში ფუტკრებს მოვუვლი – სხვას ვეღარაფერს შეგპირდები.

დღეს, დღეს

რატომ ვტირიმე უფალო.

რადგან რასაც ხელი შევახე, გავაქვავე?

ამ ძებნის დღეს,

სიზმარში გეკითხები,

შენ ხარ?

იქნებ ეს ხარ, რომელიც ფეთქავ ყელთან, საფეთქელთან, გულთან, მაჯებზე.

ეს ხარ, ჩემი მკვდარი მეგობრის თავთან ანთებული კანდელი.

ახლაც და ადრეც

მეცნობოდი, მეცნობი, შენ ხარ

ვისაც გხედავდი,

როცა ვცვლიდით მე და ის ღერ მარიხუანას.

რა ადვილი იყო მაშინ,

როცა არ გვჭირდებოდი,

გვეგონა, გვეტენებოდი,

მაშინ, როცა ყველას ყოფნიდი, ჩვენ გვეკიდე უფალო

ახლა კი,

როცა თავად არ მყოფნი,

მინის ფერადი ნამსხვრევებით ვაწყობ შენს სახეს,

ხელისგული რომ ჩამოგისვა,

გადამაწერ ალბათ ჩემს ცოდვებს.

შხამი როგორ შევუშხაპუნე ადამიანებს, როვა ისისნი წვეთოვანით მყავდა

ძარღვებზე მიერთებული.

უფალო, კიდევ ერთი სიმღერა შენ – გიყვები,

ასეთი უთევზოა ჩემი ბადე.

მუხლამდე წყალში – ვისვრი და მოჰყვება მხოლოდ თბილი, სისხლიანი გულები.

ასე ურითმოდ,

არითმიის ფონზე გიყვები უფალო, შენც ხომ იყავი ადამიანი?

რა ძნელია ვთქვა:

ჩვენ აქ ვერ ვიტანთ ერთმანეთს!

ვერ ვიტანთ ერთმანეთს!

მაგრამ თბილად ვიღიმით ვირტუალური „სმაილიკებით“

ვკავდებით სექსით პირად მიმოწერაში, ადგომაც აღარ გვჭირდება

თავლებსა და ფარდულებში სიყვარული დამთავრებულია.

კი არ გწერ, გტირიმე უფალო,

რადგან მახსოვს ახლაც,

არამშობლიურ არხზე

გადის ეროტიკული კინო,

სადაც გეი არის უბედური და ის ხანდახან გითხოვს შენ

როგორც პოპკორნს.

უფალო, ასე მიყვარხარ მე,

და ასეთია დღეს ჩემი ვარჯიში ლოცვაში.

და გტირიმე,

რადგან ნელ-ნელა ვხვდები

რა ფერისაა ჩვენი დაფარული ორგანოები და

რა მძიმეა ჩვენი სულები.

ცეცხლია

მე – კომფორტულად, ელექტროსკამზე.

შენ – რა ხანია, ზიხარ ღილაკთან.

ბრრრრრრრ

და მაჟრჟოლებს.

ბრრრრრრრრ ენერგიას

მონაცვლეობით მმატებ და მაცლი.

აქაც ცეცხლია.

ნაპეწკლების ხელჩართული ბრძოლა ძარღვებთან.

გილოცავ.

კედლის კუთხეში საახალწლოდ პრიალებს

„გეკო“.

ზუსტად თორმეტზე.

უნდა ავყვეთ მთების ექოს.

ბა-ბაააააააააახ!

ვჩხიბავ.

ბა- ბააააააააახ! – ვაერთებ.

ჩემი და შენი

სახელების უმარტივესი კომბინაციაც

გადაიქცევა ცეცხლსასროლად,

რომლის ტარმაც ბავშვობაში შემინგრია მხარი

და თითი,

საჩვენებლი,

ჩამრჩა ჩახმახთან,

თითქოს ალქაჯებს კი არ ვაფრთხობდი, ვკლავდი,

უფსკრულამდე ფორთხვით ჩამყავდა.

ამ ახალ წელს

სხვები მაშხალებს,

ჩვენ – საკუთარ თავებს ვიფეთქებთ.

უფრო რომ დათბეს.

კომფორტულად,

სკამზე ჩამომჯდარს მარტყამს შენი

მკლავების დენი.

ვინ რა იცის,

გულში მუშტი რომ დაგიტრიალო,

გამოვიყოლებ დენთის ნარჩენებს.

საფრენი

როგორ უნდა მიუახლოვდე.

თუ სივრცე ისე გაიწელა,

სამიოდე ქუჩის ადგილას – გაეჩხირა მთელი ქალაქი.

როგორ უნდა,

თუ საფრენი ზონაც ჩაკეტეს მოლაღურებმა.

ზღაპრულმა ცხრა მთამ

შვა ბორცვები, გორაკები

ძებნის დღეს –

გზის ასეთმა გახანგრძლივებამ

ორივე უნდა ისე დაგვქანცოს,

თითქმის მწვერვალს მიღწეულებმა

ნიშნის კოცონი ვეღარ ავანთოთ.

სანაცვლოდ ცაა,

უერთმანეთოდ დათრთვილულები

მას ვაშტერდებით – ვინ პირველი დაახამხამებს ყინვის წამწამებს.

მონატრებაა.

კარემელ „საფრენს“

ამაოდ ვეძებ შოკოლადებს შორის დახლებზე.

მჯეროდა ასე:

ენის ქვეშ თუ დავადნობდი

ღამით ტანი გამეცლებოდა

და ფრენა-ფრენით

ჩამოაღწევდა მთიდან ბარში,

ანუ შენამდე – მისი მთავარი მოგზაურობა.

საჰაერო ბურთია, მგონი,

ეს ერთად ყოფნა – საითაც ქარი უკარნახებს.

გადამფრენების ბასრმა ნისკარტმა თუ არ გაფხრიწა,

მშვიდი იქნება მაშინ დაშვება.

დღეს

როგორ უნდა მომიახლოვდე,

თუ ქარბუქია ხვალის პროგნოზით.

სურათები, ადრე

გადარჩენა რთული იყო.
ვინც ღირსება არჩია თაყვანს,
სახლში დარჩა და შვილებს უთხრა:
ტყემლისაგან საუცხოო სასმელი დგება.
და შვილებს უთხრა:არყისთვის,
ტყის პანტა მსხალიც გამოგვადგება.
ის ადიოდა ხეზე ფრთხილად.
შვილები კი მოთმინებით იდგნენ ფესვებთან
პანტის, ხანაც ტყემლის სეტყვამდე.
მერე წებოვან, მჟავე სუნით
გაჟღენთილ ტომრებს
იყოფდნენ და ეჯიბრებოდნენ,
ხანაც ერთმანეთს უპირქვავებდნენ.
ვინ – პირველი,
ვინ – მალე უფრო,
ვინ უფრო მეტს მოაგროვებდა.
ერთი ხიდან მეორე ხისკენ.
სტვენა-სტვენით.
ეს მელოდია,
ტყეო, ნეტა თუ ისევ გახსოვს.
ტყეო, რით აღარ გამოგელია…
შებინდებისას, ყველა ხილი გვეზიზღებოდა.
ერთმანეთს ვჩრიდით ყელში ბურთებს.
მამა, არ მორჩა?
მამა ამ ხეებს დღეს რა გამოლევს?
რთული იყო თავის გატანა.
სექტემბერში ბიჭს ახალი ფეხსაცმელი, გოგოს – ჩანთა უნდა ახარო.
საღამო კი დგებოდა ქვევრთან.
დღემდე ვერავინ გადაგვარწმუნა,
ძირი თუ ჰქონდა თიხას ოდესმე.
არაყი პურზე იცვლებოდა.
არაყი ყველზე იცვლებოდა.
არაყი ფულზე იცვლებოდა.
რაც რჩებოდა – რჩებოდათ სტუმრებს.
როგორც ფუტკრები,
ჩვენს სკა-სახლს თავს რომ დასტრიალებდნენ.
ღამით, ქუჩაში, ჟრიამულში, წივილ-კივილში,
ეს ამბავი არ გაუგიათ.
ოდნავ, სულ ოდნავ ეწვოდა ბიჭს და ეწვოდა გოგოს ხელისგულები.
დღეს ეს კადრი მიცოცხლდება ყველა ტყეში – ამქვეყნად.
ის – კენწეროზე.
ჩვენ – მუხლებზე ვდგავართ ფესვებთან.
ხეზე ასვლა არ გვისწავლია.

ოც­და­მე­ერ­თეს ფურ­ც­ლე­ბი

* * *

ამ ზღვარს ვე­რა­ვინ გა­და­ა­ბი­ჯებს, ცხოვ­რობ და ის­ევ აგრ­ძე­ლებ წრი­ალს

და კედ­ლებს შო­რის მოქ­ცე­ულ სივ­რ­ცეს ფან­ჯა­რა ურ­ჩევს გა­რეთ გა­ხედ­ვას,

იქ, ჰო­რი­ზონ­ტ­თან ყულ­ფი­ვით წრეა და სიმ­რავ­ლეა უც­ნობ სა­ხე­თა

და ერ­თა­დერ­თი ნაც­ნო­ბი მზეა, რო­მე­ლიც ჩრდი­ლებს ამ­რავ­ლებს მა­რად

ქა­ლა­ქის ქუ­ჩებს მო­ე­ფი­ნე­ბა და ნო­ეს მტრე­დებს ააღ­უ­ღუ­ნებს,

იგი, ვინც სიკ­ვ­დილს მი­იჩ­ნევს არ­ად და გა­აგ­რ­ძე­ლებს ძველ სა­უ­კუ­ნეს.

ხე­ე­ბი დგა­მენ ჩრდი­ლის ნა­ბი­ჯებს და მა­თი ხმე­ბი არ­წე­ვენ ფარ­დას

ქათ­ქა­თა ფარ­დას, რო­მე­ლიც არ­ის სახ­ლის და გა­რე სივ­რ­ცის გამ­ყო­ფი,

აქ ვი­ღაც სუნ­თ­ქავს სი­ჩუ­მის გარ­და და შენ ხარ მი­სი სუნ­თ­ქ­ვის ნა­ყო­ფი.

ყა­ვის ჭი­ქი­დან ას­უ­ლი ორთ­ქ­ლი გა­გაშ­ლე­ვი­ნებს ძვე­ლიძ­ველ ალ­ბომს

რად­გა­ნაც ორთ­ქ­ლ­ში და­ი­ლან­დე­ბა ნაც­ნობ სა­ხე­თა თბი­ლი ნაკ­ვე­თე­ბი

შვი­ლის­თ­ვის, რა­საც ალ­ბო­მი ამ­ბობს, იმ­ას­ვე იტყ­ვის, რო­ცა ჩავ­კ­ვ­დე­ბი.

და­ტო­ვებ ან­დერძს, არ გე­ში­ნია სად­მე უაზ­რო სიტყ­ვის ჩაგ­დე­ბის,

ვფლან­გავ ყვე­ლა­ფერს, ანუ არ­ა­ფერს, რად­გან ცხოვ­რე­ბა ფიქ­რის ბა­დეა

და რჩე­ბა მხო­ლოდ გუ­ლის­ნა­დე­ბი, ანუ ქვე­ყა­ნა, რაც მა­ბა­დია.

5-6.V.2001 წ.

* * *

ვინ იც­ის ეს გზა სად დამ­თავ­რ­დე­ბა, წუ­თი­დან წუთ­ში გარ­და­მა­ვა­ლი,

რო­მე­ლიც უკ­ვე დი­დი ხა­ნია გა­მო­გო­ნი­ლი საზ­ღ­ვ­რით გა­მიჯ­ნეს,

ყო­ვე­ლი მგზავ­რი არ­ის მა­ვა­ნი და სხე­უ­ლე­ბი მიჰ­ყავთ ნა­ბი­ჯებს

გა­ურ­კ­ვე­ვე­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით, ან იქ­ით, სა­დაც ხილ­ვამ იელ­ვა

და თა­ვის სა­ხე გა­მო­ა­ჩი­ნა უც­ნო­ბი სა­ხის იერ­ოგ­ლიფ­მა,

მზე შე­აგ­რო­ვა, რო­გორც იელ­მა, რო­მე­ლიც მგზავ­რ­მა მზე­რით მოკ­რი­ფა.

აქ უნ­და იყო, მაგ­რამ ვინ იც­ის, აქ ხარ თუ სხვა­გან, იქ­ნებ არა ხარ

და შე­ნი ყოფ­ნა ყოფ­ნა-არ­ყოფ­ნას გა­ნუ­საზ­ღ­ვ­რე­ლად აღ­ე­მა­ტე­ბა,

არ­ა­ფერს ნიშ­ნავს თვა­ლით და­ნახ­ვა, რო­დე­საც სიტყ­ვა იწ­ყებს ნა­თე­ბას.

ბგე­რე­ბით გავ­სებს რომ და­გა­მუნ­ჯოს და ვე­რა­სო­დეს ვე­ღარ ამ­ოთ­ქ­ვამ

სათ­ქ­მელს, რო­მე­ლიც სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში არც კი ყო­ფი­ლა თურ­მე სათ­ქ­მე­ლი

და უნ­ებ­ლი­ეთ, იგი გა­მოდ­გა თან­და­თა­ნო­ბით შე­ნი შთამ­ნ­თ­ქ­მე­ლი.

ისე წვეთ-წვე­თად და­უბ­რუნ­დე­ბი დროს, შენს ხსოვ­ნას რომ დღემ­დე ინ­ა­ხავს,

რაც ხილ­ვის ბზარ­ში წუ­თით გა­მოკ­რ­თა და მი­გა­ნიშ­ნა: რომ ის აქ­ვეა,

შენ ხომ არ იცი ახ­ლა ვი­ნა ხარ და შეშ­ფო­თე­ბულ დუ­მილს რა ჰქვია.

…და აი, ბავ­შ­ვი, პირ­ვე­ლი სიტყ­ვის ბუნ­დო­ვან ბგე­რებს რომ შე­აგ­რო­ვებს,

მი­სი ღი­მი­ლი მრავ­ლის­მეტყ­ვე­ლი დრო­ის ნა­თე­ბას კვლავ ინ­არ­ჩუ­ნებს,

რო­მელ­საც მწა­რე წლე­ბი აქ­რო­ბენ და ბუნ­დო­ვა­ნი ყო­ფა აჩ­უ­მებს.

ქვის კოდ­ვა გი­ჯობს იმ­ის ძი­ე­ბას, ის, ვინც შენ­სა­ვით ტან­ჯ­ვით არ იშ­ვა,

ვინც არ­ა­სო­დეს და­ბა­დე­ბუ­ლა, ვი­საც ვერ შთან­თ­ქავს ჟა­მი შენ­სა­ვით,

ვინც თვალ­ში გაკ­რ­თა და მი­გა­ნიშ­ნა – ფსალ­მუ­ნი დარ­დის ამ­ომ­კემ­სა­ვი.

5.V.2001 წ.

* * *

სად­ღაც ჩი­ტე­ბი ჟივ­ჟი­ვე­ბენ,

აქ­ამ­დე აღ­წევს მა­თი ხმა –

ზამ­თ­რის ნაღ­ვ­ლი­ა­ნი სიმ­ღე­რა.

ჩვენც ბე­ღუ­რე­ბი­ვით ვცხოვ­რობთ –

ზამ­თ­რის ხმა­ში ჩარ­ჩე­ნი­ლე­ბი,

სა­ი­და­ნაც იმ წუ­თებს ამ­ოვ­ყა­ვართ,

დღეს რომ ემ­ა­ტე­ბა შე­უმ­ჩ­ნევ­ლად

და ის­ე­თი შუ­ქით ვივ­სე­ბით,

რა­საც სა­ხელს ვერ მო­უ­ძებ­ნი,

რო­ცა ჩი­ტე­ბი ჟღურ­ტულ­ზე გა­და­დი­ან,

რო­ცა მხი­ა­რულ ბგე­რებს პო­უ­ლო­ბენ

და მა­რად­მ­წ­ვა­ნე ხე­ებს არ­წევს მა­თი სიმ­ღე­რა.

ზამ­თ­რის სიმ­ღე­რა უნ­ა­პი­როა,

უნ­და უს­მი­ნო ამ ხმებს,

ვიდ­რე ფან­ჯა­რა­ში შე­მო­ი­ხე­დავს

ნუ­შის ხე,

რო­მე­ლიც სუ­ლაც არ წა­ა­გავს პა­ტარ­ძალს,

იგი, უბ­რა­ლოდ, ზამ­თ­რის სიმ­ღე­რის

ბო­ლო აკ­ორ­დი­ვით გა­ის­მის –

ჯერ კი­დევ ჩა­ჟა­მე­ბულ ბაღ­ში,

სა­დაც ჩი­ტე­ბი ჟივ­ჟი­ვე­ბენ

უც­ბად გაზ­რ­დილ დღის თვა­ლებ­ში.

ჩვენც ბე­ღუ­რე­ბი­ვით ვცხოვ­რობთ

და ხან­და­ხან მზე­რა გაგ­ვირ­ბის

ნუ­შის ხის­კენ,

გუ­შინ რომ კვირ­ტი გა­მო­უჩ­ნ­და

ჩვი­ლის თვა­ლი­ვით,

რო­მე­ლიც ჯერ ვე­რა­ფერს ხე­დავს.

* * *

… იმ გზის ძებ­ნი­სას

სიტყ­ვე­ბი წყვილ­დე­ბი­ან

და მე­ტა­ფო­რის უფს­კ­რულს ბა­დე­ბენ,

რო­გორც შიშს,

რო­მე­ლიც მუ­დამ ზურგს უკ­ან დგას

და კე­ფა­ში გუ­გუ­ნებს ში­შის ორ­კეს­ტ­რი –

მი­ვიწყე­ბუ­ლი თვა­ლის ას­ა­ხე­ლად,

სა­ი­და­ნაც შე­იძ­ლე­ბა და­ტო­ვო სხე­უ­ლი

და აღ­არ შე­გაკ­რ­თოს დრომ,

რო­მელ­მაც და­კარ­გა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა.

თუმ­ცა იმ გზის მი­საკ­ვ­ლე­ვად

სიტყ­ვე­ბი ჭი­ან­ჭ­ვე­ლე­ბი­ვით მი­ცო­ცა­ვენ კენ­წე­როს­კენ

და ცის და­ნახ­ვის შემ­დეგ

უკ­ან ბრუნ­დე­ბი­ან და­ეჭ­ვე­ბულ­ნი,

რომ არ არ­სე­ბობს ის გზა

და აღ­არ არ­ის სა­ვალ­დე­ბუ­ლო რა­ი­მე თქვა,

რომ ვი­ღა­ცას ცოცხა­ლი ეგ­ო­ნო.

მაგ­რამ მუნ­ჯიც ხომ ამ­ო­იღ­მუვ­ლებს ზოგ­ჯერ,

გუ­ლი რომ არ გა­უს­კ­დეს,

რომ “უც­ნობ ღმერთს” ხმა მი­აწ­ვ­დი­ნოს

და ხე­ლე­ბის მოძ­რა­ო­ბით უთხ­რას ვინ­მეს,

რომ ცოცხა­ლია,

რად­გან თვა­ლებ­ში ჩარ­ჩე­ნილ ფიქრს

ვე­რა­ვინ ხე­დავს.

იმ­ოძ­რა­ვეთ, ხე­ლე­ბო, იმ­ოძ­რა­ვეთ,

მო­ხა­ზეთ ფი­გუ­რე­ბი,

რომ­ლე­ბიც მყი­სი­ე­რად ქრე­ბი­ან –

ჰა­ერ­ში – გაშ­ლილ წიგ­ნ­ში,

სა­დაც არ­ა­ფე­რი წე­რია

მო­ა­რუ­ლი იერ­ოგ­ლი­ფე­ბის გარ­და,

რო­მელ­საც სი­ნათ­ლე ხა­ტავს და შლის

და­უს­რუ­ლებ­ლად.

* * *

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რო­გორ შე­მო­იჭ­რა შენ­ში სი­ნათ­ლე

და თვა­ლებ­ზე აფ­ა­რე­ბუ­ლი ხე­ლის­გუ­ლი

გა­იხ­ს­ნა სარ­კ­მე­ლი­ვით

და ის ქვე­ყა­ნა გა­მოჩ­ნ­და,

სა­დაც მხო­ლოდ გრძნო­ბენ ერთ­მა­ნეთს

და არ­ა­სო­დეს ამ­ბო­ბენ რა­მეს,

რად­გან დუ­მილ­ში იგ­უ­ლის­ხ­მე­ბა

ყვე­ლა­ფე­რი და არ­ა­ფე­რი.

უნ­და და­ი­მახ­სოვ­რო, რომ მე­რე და­გა­ვიწყ­დეს,

რო­გორ ამ­ო­ი­ზარ­და შე­ნი ხე­ლის­გუ­ლე­ბის ქვეშ

მი­სი მკერ­დი

და სიბ­ნე­ლე რო­გორ გა­ა­ნა­თა მკლა­ვე­ბის თაღ­მა.

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რაც და­გა­ვიწყ­და და გა­იხ­სე­ნო,

რომ ხე­ლახ­ლა გა­და­გა­ვიწყ­დეს, რაც გა­გახ­სენ­და,

თან და­ვიწყე­ბას და გახ­სე­ნე­ბას შო­რის არ­სე­ბულ

დრო­ში დარ­ჩე, სა­ნამ დარ­ჩე­ბი.

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

“სად მი­დის მუ­სი­კა, რო­ცა აღ­არ უკ­რა­ვენ”,

რომ იგი შენ­ში იმ­ა­ლე­ბა

და რო­გორც ხა­ტი –

გულ­გ­რი­ლო­ბის სა­ღე­ბა­ვით გა­დად­ღაბ­ნი­ლი,

ოდ­ეს­მე ამ­ო­ტივ­ტივ­დე­ბა ზე­და­პირ­ზე

და შემ­კ­რ­თა­ლი გა­მო­ი­ხე­დავს

იმ ბავ­შ­ვი­ვით,

პირ­ვე­ლად რომ აღ­მო­ა­ჩი­ნა სა­კუ­თა­რი ჩრდი­ლი,

და­ე­დევ­ნა და ვერ და­ი­ჭი­რა.

სად მი­დის ჩრდი­ლი, რო­ცა აღ­არ მო­ჩანს?!

უნ­და და­ი­მახ­სოვ­რო, რომ და­გა­ვიწყ­დეს,

რო­გორ ან­ა­თე­ბენ მი­წის სიბ­ნე­ლეს

იმ­ის ძვლე­ბი, ვინც ღა­მის გავ­ლით

დღი­დან დღე­ში გა­და­დი­ო­და,

ვინც უც­ა­ბე­დად თავს და­ე­კარ­გა

და გა­ე­ფან­ტა სიტყ­ვა, რო­გორც ბა­ბუ­აწ­ვე­რა.

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რაც და­გა­ვიწყ­და და გა­იხ­სე­ნო,

რომ ხე­ლახ­ლა გა­და­გა­ვიწყ­დეს, რაც გა­გახ­სენ­და,

თან და­ვიწყე­ბას და გახ­სე­ნე­ბას შო­რის არ­სე­ბულ

დრო­ში დარ­ჩე, სა­ნამ დარ­ჩე­ბი.

* * *

ჩვენ ვერ ვამ­ჩ­ნევთ იქ­ი­და­ნაც რომ ბრუნ­დე­ბი­ან,

ზოგ­ჯერ სიტყ­ვებ­საც რომ გვკარ­ნა­ხო­ბენ

ან სუ­ლაც ჩვენ­ში სახ­ლ­დე­ბი­ან

ძვე­ლი სი­ცოცხ­ლის გა­საგ­რ­ძე­ლებ­ლად.

ის­ი­ნი მუ­დამ აქ­ვე არ­ი­ან…

მე ვგრძნობ მათ­თან თა­ნაცხოვ­რე­ბას,

სრულ სი­ჩუ­მე­ში, რო­ცა ის­მის

რო­გორ ივ­სე­ბა მტევ­ნე­ბი წვე­ნით,

რო­გორ მწიფ­დე­ბა დუ­მილ­ში სიტყ­ვა

მა­თი სუნ­თ­ქ­ვის აღ­მო­სა­ჩე­ნად.

ის­ი­ნი მუ­დამ აქ­ვე არ­ი­ან…

თა­ვი­ანთ საგ­ნებს უბ­რუნ­დე­ბი­ან,

თა­ვი­ანთ ნივ­თებს ეხ­ე­ბი­ან უჩ­ი­ნარ ხე­ლით

და გრძნობს ჰა­ე­რი მათ არ­სე­ბო­ბას –

უმ­ი­ზე­ზოდ რომ ირ­წე­ვა ფარ­და,

რო­ცა ფო­თო­ლი ეკ­რო­ბა მი­ნას

დე­და­ჩე­მის ხე­ლის­გუ­ლი­ვით.

* * *

ვი­საც ოდ­ეს­ღაც ცრემ­ლი გა­უშ­რა

და სი­მუნ­ჯე­ში დარ­ჩა თა­ვის­თ­ვის –

ის აღ­მო­ა­ჩენს გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი:

სი­ნათ­ლე­ში­აც არ­ა­რა მო­ჩანს!

და მა­ჯის­ცე­მა ძვე­ლი მდი­ნა­რის

ის­მის შო­რი­დან, რომ ჯერ არ მორ­ჩა,

რაც მე­ორ­დე­ბა გა­მუდ­მე­ბუ­ლად

და რო­გორც კუ­დი ბო­ლო­ქან­ქა­რის

დახ­ტის კა­ლა­მი, სიტყ­ვე­ბით ბო­ჭავს

ცოცხალ-მკვდარ გან­ც­დებს;

აღ­არ იც­ი­ან ჩემ­მა ფან­ჯ­რებ­მა

რო­მე­ლი მხრის­კენ გა­და­ი­ხე­დონ,

რა­თა თვა­ლე­ბი სამ­ყა­როს გაც­დ­ნენ.

© ”არილი”

* * *

სოფ­ლე­ბად ქცე­ულ სა­ტახ­ტო­ებ­ში

დარ­ჩე­ნი­ლებს – უხ­ი­ლა­ვი ქმნი­ლე­ბე­ბი

გვინ­თე­ბენ და გვიქ­რო­ბენ დღემ­დე –

სი­ნათ­ლეს. რო­ცა სი­ნათ­ლე მო­დის –

უკ­ა­ნას­კ­ნე­ლი დი­ზა­ი­ნის კა­ბებ­ში,

ზურ­გ­ზე მი­კე­რე­ბუ­ლი – ახ­ალ­თა­ხა­ლი,

ცვი­ლი­თა და ბუმ­ბუ­ლე­ბით შეთხ­ზუ­ლი ფრთე­ბით –

ეკ­რა­ნე­ბი­დან გვი­ღი­მი­ან თეთ­რ­კ­ბი­ლე­ბა

ლა­მაზ­მა­ნე­ბი; რო­ცა სი­ნათ­ლე მი­დის –

ვან­თებთ – ძვე­ლი და მზის­გან დამ­დ­ნა­რი

ფრთე­ბის ცვი­ლის სან­თ­ლებს; აბ­ა­ზა­ნებ­ში –

ძი­ლის წინ – ძვე­ლი გულ­მოდ­გი­ნე­ბით

ვი­ხე­ხავთ კბი­ლებს. და მე კი მა­ინც –

უკ­ვე მე­ოთხე გვერ­დი­თი კბი­ლი

ამ­ო­ვი­ღე, – არა ფო­ტო­მო­დე­ლის მსგავ­სად –

რომ ყვრი­მა­ლე­ბი უკ­ეთ და­მაჩ­ნ­დეს, –

არ­ა­მედ, შე­ნი ტყუ­პის­ცა­ლი ვარ –

სტი­ვი, – ას­ე­თი ახ­ალ­გაზ­რ­და და უკ­ბი­ლო

და არ ვი­ცი რას და­ვაბ­რა­ლო –

მუ­რა­ბებს თუ გუ­დას­ტ­ვი­რის ხმას –

რომ დაგ­ვა­ბე­და ორ­ი­ვე – სიტ­კ­ბოს სიყ­ვა­რუ­ლიც,

კბი­ლის ტკი­ვი­ლიც; სიყ­ვა­რუ­ლი და

ტკი­ვი­ლი – ჩვე­ნი ტყუ­პის­ცა­ლი

და ბე­ბე­რი და უკ­ბი­ლო სამ­შობ­ლო­ე­ბის.

* * *

უც­ხო ყო­ფი­ლა –

ჩე­მი ძმო­ბი­ლი –

თრო­ბის­თ­ვის – ყვე­ლა სუფ­რის სტუ­მა­რი;

და მეც – სუ­ლე­ლი! –

სულ ვა­ძა­ლებ­დი –

ლექ­სის ღვი­ნოს და ლექ­სის პურ­მა­რილს.

მუ­ტან­ტე­ბი

შა­ვი მერ­ცხ­ლე­ბი, თეთ­რი გუ­ლის

გა­რე­შე – შა­ვი და ვე­ე­ბა მერ­ცხ­ლე­ბი –

გა­სულ ზაფხულს მოფ­რინ­დ­ნენ

ქა­ლაქ­ში. მყის­ვე – ყვე­ლა­ზე დი­დი

შე­ნო­ბის თა­ღებს მი­აწყ­დ­ნენ.

ქროდ­ნენ შე­უ­ჩე­რებ­ლად. აშ­ე­ნებ­დ­ნენ

შავ ბუ­დე­ებს. ააშ­ე­ნეს სტა­ლი­ნის

ძეგ­ლის ზურ­გ­სუ­კან. მი­წით გა­და­ლე­სეს

შე­ნო­ბის ყვე­ლა ბზა­რი. ტა­ლა­ხის

ნამ­ცე­ცე­ბით ამ­ო­ავ­სეს ჰა­ე­რი. ძეგ­ლი –

მა­თი სი­შა­ვით შეშ­ფო­თე­ბულ

გამ­ვ­ლე­ლებს – მშვი­დი, კმა­ყო­ფი­ლი

გად­მოჰ­ყუ­რებ­და. სა­ხელ­მ­წი­ფო

მო­ხე­ლე­ე­ბი ცდი­ლობ­დ­ნენ სწრა­ფად

გად­მო­სუ­ლიყ­ვ­ნენ მან­ქა­ნე­ბი­დან,

სწრა­ფი ნა­ბი­ჯით აევ­ლოთ კი­ბე

და კარ­სუ­კან მი­მა­ლუ­ლიყ­ვ­ნენ.

ხო­ლო მერ­ცხ­ლე­ბი – მთე­ლი ზაფხუ­ლი

ტრი­ა­ლებ­დ­ნენ საფ­რ­თხედ ჰა­ერ­ში

და ზაფხუ­ლი ისე გა­ვი­და –

თავს არ დას­ხ­მი­ან არ­ა­ვის,

მხო­ლოდ – ქუ­ჩებ­ში და ბა­ღებ­ში –

ხში­რად ვპო­უ­ლობ­დით – მკვდარ

ჩი­ტებს – მკვდარ, ჩვე­უ­ლებ­რივ

პა­ტა­რა და თეთ­რ­გუ­ლა მერ­ცხ­ლებს.

* * *

ბორ­ჯო­მის პარ­კ­ში – ცის კრი­ა­ლა

ზოლს ავ­სე­ბენ ტკბი­ლი ღრუბ­ლე­ბი –

ბამ­ბის ფე­რა­დი ნა­ყი­ნე­ბი:

“ყვი­თე­ლი თუ ვარ­დის­ფე­რი?”

პა­ტა­რა გო­გო – ვარ­დის­ფერს ირ­ჩევს

და კა­რუ­სე­ლის ბი­ლე­თე­ბის გამ­ყიდ­ვე­ლი ქა­ლი –

ვი­ღაც მტი­რა­ლა ბი­ჭის

გვერ­დით სვამს, უხს­ნის:

“პა­პა ძა­ლი­ან მა­ღა­ლია,

მი­წა­ზე უნ­და დარ­ჩეს” და ის კი –

ვარ­დის­ფე­რი ღრუ­ბე­ლით ხელ­ში –

მა­ი­სუ­რებს, სა­ქა­ნე­ლებს, ფიჭ­ვებს დაჰ­ყუ­რებს.

მტი­რა­ლა ბი­ჭი არ ჩუმ­დე­ბა.

ვარ­დის­ფერ ღრუ­ბელს უწვ­დის –

აჩ­უ­მებს. ამ სი­მაღ­ლი­დან

ყვე­ლა­ზე მე­ტად – პა­პის და­ნახ­ვა უხ­ა­რია

და ხელს უქ­ნევს: და­მე­ლო­დე,

არ­სად წახ­ვი­დე. საკ­მა­რი­სია – ის –

ვინც გიყ­ვარს – თვალს მი­ე­ფა­როს

და სა­მოთხეც – შე­ნი­ა­ნად – შენს გარ­შე­მო –

უც­ხოდ, ავ­ად დატ­რი­ალ­დე­ბა.

ის იღ­ვი­ძებს: ზრდას­რუ­ლი და

ბამ­ბის ნა­ყინს გა­დაჩ­ვე­უ­ლი.

მა­მა­მი­სის რა­დი­ო­ში უყ­უ­რა­დებს

ხალ­ხის ამ­ბავს, – სა­კუ­თარ სისხლს რომ

ჰყი­დი­ან, რომ ბავ­შ­ვე­ბი­სათ­ვის

თბი­ლი პუ­რი იყ­ი­დონ. ვი­სი

ღვთა­ებ­რი­ვი ძარ­ღ­ვე­ბი­სა­კენ მი­ე­დი­ნე­ბა

ამ­დე­ნი სის­ხ­ლი?! ან რამ­დე­ნი

დო­ნო­რია კი­დევ სა­ჭი­რო – რომ ამ­ო­ავ­სოს,

წა­მით მა­ინც აგრ­ძ­ნო­ბი­ნოს ეს ტკი­ვი­ლი,

ეს სურ­ვი­ლი – თბი­ლი პუ­რი­სა?!

სამ­ყა­რო უც­ხოდ და სა­ში­შად ტრი­ა­ლებს.

უკ­ვირს – მტი­რა­ლა ბი­ჭი –

ვარ­დის­ფე­რი ღრუ­ბე­ლით ხელ­ში –

რო­გორ სწრა­ფად ჩუმ­დე­ბა და მი­წა­ზე – თვა­ლით –

არ­ვის ეძ­ებს; ეუბ­ნე­ბა:

“აქ კარ­გია. კი­დევ ვიქ­რო­ლოთ!”

* * *

მომ­თა­ბა­რე­თა ტო­მის შვი­ლე­ბო,

არ გა­იშ­ლე­ბა თქვე­ნი თმა – ლა­ღად;

სხვი­სი მი­წის­თ­ვის მა­რად მშივ­რე­ბი –

მუ­ზა­რა­დე­ბით შუბ­ლებს იდ­ა­ღავთ;

ჩვენ ერთ­გუ­ლე­ბის ღმერ­თი გვყავს, თქვენ­თ­ვის –

ოქ­რო­თი – მხო­ლოდ ფერფლს ას­წო­ნი­ან –

აწმ­ყო­ში – თქვე­ნი ომ­ის ღმერ­თე­ბი,

წარ­სუ­ლიც – ფერ­ფ­ლის თა­ნას­წო­რია;

და მო­მა­ვალ­საც – თუ გა­უს­წო­რებთ –

მახ­ვილს, – ვერ შეძ­ლებს თვა­ლი – იგ­ი­ვეს:

იქ­ით – ოქ­რო­თი აუწ­ო­ნა­ვი –

კვლავ ჩვე­ნი პუ­რის ყა­ნა ბი­ბი­ნებს.

© ”არილი”

­ბურთი და თა­ვი

­­ნაწილი I

მე ავ­ი­ღე

რე­ზი­ნის ბურ­თი და გავ­ტყორ­ც­ნე

შორს. ფე­ხე­ბის ქვეშ კი მი­დი­ო­და

მდი­ნა­რე

და ჩემს აკ­ან­კა­ლე­ბულ ან­ა­რეკლს

ამშ­ვი­დებ­დ­ნენ თხე­ლი თევ­ზე­ბი.

ქარ­ხ­ნის მი­ლებ­ზე

შე­მომ­ს­ხ­და­რი ბი­ჭე­ბი აფ­ურ­თხებ­დ­ნენ

მდი­ნა­რე­ში დაგ­რო­ვილ სპაზ­მებს.

ნაგ­ვის გრო­ვა­ში თეთ­რი ხო­ჭო­ე­ბი

მი­ას­ვე­ნებ­დ­ნენ შვი­ლებს

და გა­მოხ­რულ ძვლებ­ში მარ­ხავ­დ­ნენ.

მე ავ­ი­ღე

რე­ზი­ნის ბურ­თი და გა­და­ვუგ­დე

იქ­ვე მდგარ მო­ხუცს. რომ­ლის

უზ­არ­მა­ზა­რი თა­ვი ჰგავ­და

მზეს. და

ბურ­თი და­იწ­ვა. მი­მო­ვი­ხე­დე და

ვე­რა­ფე­რიც ვე­ღარ ავ­ი­ღე. ვე­რა­ფე­რიც

ვე­ღარ გა­და­ვუგ­დე ვე­რა­ვის ვერ­სად.

შორს

ქარ­ხ­ნის მი­ლე­ბი აფ­ურ­თხებ­დ­ნენ

ცივ მდი­ნა­რე­ში და ქუ­ჩა­ში

ბავ­შ­ვე­ბი თა­მა­შობ­დ­ნენ

ბურ­თით.

ჩემს აკ­ან­კა­ლე­ბულ ან­ა­რეკლს

გა­დავ­ხ­ვიე ხე­ლი და ვუ­ჩურ­ჩუ­ლე

ყელ­ში

სხვი­სი სიმ­შ­ვი­დე.

ნა­წი­ლი II

მე ვი­წე­ქი

გა­ტე­ხი­ლი ბეჭ­დის გვერ­დით და მი­სი

თვა­ლი

მი­ნა­თებ­და მუხ­ლის­თა­ვებს.

მრგვალ მინ­დორ­ში მუ­შე­ბი თე­სავ­დ­ნენ

მზე­ებს და გა­ზაფხულ­ზე ბა­რავ­დ­ნენ

გულ­მოდ­გი­ნედ.

სხვა მზე­ე­ბი ცა­ში ბჭობ­დ­ნენ იმ­ა­ზე

თუ რო­გორ ამ­ო­ეთხა­რათ

ძმე­ბი მზე­ე­ბი.

გულ­მოდ­გი­ნე მუ­შე­ბი კი შუბ­ლი­დან

ხე­ლის ზურ­გით იწ­მენ­დ­დ­ნენ ოფლს

და ჩა­ლის ქუ­დებს კი­დებ­დ­ნენ

ხე­ებ­ზე.

მე ვი­წე­ქი

ზურ­გ­ზე და ნა­გა­საკ­ში გაბ­ნე­უ­ლი

ატ­ო­მუ­რი ბომ­ბე­ბის კვამ­ლი მი­კენ­კავ­და

ფილ­ტ­ვებს

რომ­ლე­ბიც მეწყო მი­წა­ზე ხე­ლებ­თან

ერ­თად.

ბავ­შ­ვებს მზის ყა­ნა­ში გა­და­უ­ვარ­დათ

ბურ­თი და გა­დაწყ­ვი­ტეს გაქ­ცე­ვა იქ

სა­დაც არ იქ­ნე­ბო­და ყა­ნე­ბი და

მუ­შე­ბი

გა­უ­ბე­რავ­დ­ნენ მზის­ხე­ლა ბურ­თებს.

ნა­წი­ლი III

მე არ ვი­წე­ქი

მი­წა­ზე. არც ბა­ლახ­ზე და სა­ერ­თოდ

ვე­კი­დე სა­რეცხის თოკ­ზე თავ­და­ყი­რა –

მზე­ზე ვშრე­ბო­დი.

ხე­ლე­ბი­დან კი ვწვე­თავ­დი წყალს.

ჩქარ მდი­ნა­რე­ში ჩან­და ცა.

კი­დევ ხი­დი. კი­დევ თვით­მ­ფ­რი­ნა­ვი

რო­მელ­საც ნა­გა­საკ­ში

მიჰ­ქონ­და ბომ­ბე­ბი

და პი­ლო­ტებს ეკ­ე­თათ მზის სათ­ვა­ლე.

აი ეს ჩან­და მდი­ნა­რე­ში

კი­დევ.

მე არც ვი­ჯე­ქი. არც ვი­წე­ქი ბა­ლახ­ზე

თუნ­დაც

მი­წა­ზე –

ვჩან­დი გაღ­მა

იქ მინ­დორ­ში იაპ­ო­ნელ ბავ­შ­ვებს

ვუკ­რე­ფავ­დი ბურ­თებს და ეს­ეც ჩან­და

მდი­ნა­რე­ში კი­დევ.

სხვა არ­ა­ფე­რი. სხვა არ­ა­ფე­რი

არ იყო ირგ­ვ­ლივ.

­მკვდარი თოვ­ლი

არ იცი რა ხდე­ბა ჩემს

გა­რეთ. და­ხუ­რე კა­რი.

სი­ნათ­ლე გაქ­რა მზე­ნაკ­რა­ვი თხე­ლი

თოვ­ლი­ვით.

ამ­ი­ტო­მაც ხე­ლის­ცე­ცე­ბით მო­ძებ­ნე რა­მე

ჩა­მო­ჯე­ქი სულ ერ­თი წუ­თით

ვიდ­რე სა­მო­ვა­რი წა­მო­დუღ­დე­ბო­დეს

კა­რა­ქა­რე­ულ თაფ­ლი­ან პურ­ზე

და­ვატყობ­დე უკ­ა­ნას­კ­ნელ ნაკ­ბი­ლა­რებს და

უხ­ვად შეყ­რილ კა­ბის ნა­ო­ჭებს შე­ვის­წო­რებ­დე.

მე­რე ერ­თად გა­ვი­დეთ გა­რეთ

სა­დაც ყო­ჩაღ­მა მა­მა­ჩემ­მა და­ბა­რა

მი­წა.

შა­ვი მი­წა და­ი­ფა­რა ნორ­ჩი ფუტ­კ­რე­ბით

იმ­ის გა­რეთ კი ამ­ო­ქო­ლეს მა­ღა­ლი კა­რი.

ჩვენ დავ­რ­ჩით შიგ­ნით –

მოგ­ვატყუ­ეს უს­ი­ნათ­ლო თეთ­რ­მა

ხე­ლებ­მა

ამ სა­მო­ვარ­საც წა­ექ­ცა ფე­ხი –

მე­ურ­მე­ე­ბი კე­თილ ხა­რებს უქ­ნე­ვენ შოლ­ტებს

იმ­ათ ყვი­რილ­მა შე­არ­ხია

ჩემს მუხ­ლებ­ზე და­ფე­ნი­ლი კა­ბის ნა­ო­ჭი.

ჩვენ დავ­რ­ჩით შიგ­ნით –

მე და­ვი­ნა­ხე

რო­გორ ას­წია მა­მა­ჩემ­მა დაღ­ლი­ლი თა­ვი.

შენც ხომ შე­ხე­დე

ჩემს მხრებს იქ­ით მზემ მოკ­ლა თოვ­ლი

და გა­მარ­ჯ­ვე­ბის ნიშ­ნად შეჰ­კივ­ლა.

და­ხუ­რე კა­რი.

შენ არ იც­ო­დი რა ხდე­ბო­და

ჩემს იქ­ით. გა­რეთ.

შენ გინ­და რომ დამ­გ­ლი­ჯონ ძაღ­ლებ­მა

ცო­ფი­ან­მა ძაღ­ლებ­მა ჩა­მოგ­ლი­ჯონ ფარ­და

ჩე­მი ფან­ჯ­რის

რომ­ლის მიღ­მაც გამ­ვ­ლე­ლე­ბის ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე.

თა­ვებს ვთლი და

ჭერ­ში ვაწყობ.

იმ­ათ ფე­ხებ­ზე და­ბე­რი­ლი ძარ­ღ­ვე­ბი

მა­მუნ­ჯე­ბენ –

თმე­ბი მცვი­ვა.

თმე­ბი ორ­მო­ში.

შა­ვი კა­ტე­ბი კნა­ვი­ან თვა­ლებ­თან.

არა. ფე­რი

(ც) არ იცვ­ლე­ბა –

აი ხე­ლე­ბი: თი­თე­ბი არ­ას­წო­რია და

დე­და­ბე­რი ჯოხს მი­კა­კუ­ნებს თავ­ში

მე­ზობ­ლის ქა­ლე­ბი კი წვე­ლი­ან თბილ ძრო­ხებს.

ფე­რე­ბი და­მექ­ცა პე­ნი­ცი­ლი­ნის ბოთ­ლი­დან

მინ­დორ­ში ამ­ი­ტო­მაც გა­ჩე­ხეს ზვი­ნე­ბი და

აყ­ვა­ვე­ბუ­ლი ნაძ­ვე­ბი

სა­ხე­ში მირ­ტყა­მენ ფეს­ვებს.

ერ­თი თბი­ლი ძრო­ხა

უკ­ვე დაკ­ლეს კა­ცებ­მა.

ალ­ბათ შე­ჭა­მენ

არა ფე­რი (ც) –

დაჭ­რი­ან და ჩა­უშ­ვე­ბენ ორ­მო­ში.

შენ კი გინ­და რომ დამ­გ­ლი­ჯონ ძაღ­ლებ­მა

ცო­ფი­ან­მა ძაღ­ლებ­მა ჩა­მოგ­ლი­ჯონ

იმ­ათ ფე­ხებ­ზე და­ბე­რი­ლი ძარ­ღ­ვე­ბი.

© ”არილი”

და­კარ­გუ­ლი ად­ა­მი­ა­ნი

თქვი: ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა,

უბ­რა­ლოდ – კარ­გად!

კარ­გად იპ­არ­სავ დი­ლით

პირს და კარ­გად სა­უზ­მობ,

კარ­გად გა­დი­ხარ ში­ნი­დან

გა­რეთ, სა­დაც კარ­გებს

დღი­თიდ­ღე კარ­გავ და

ყო­ველ მათ­განს

კარ­გი კა­ცის მზე­რა აქვს

მე­რე, რო­ცა კარ­გად

აღ­არ გახ­სოვს მა­თი სა­ხე­ლი

და ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა,

უბ­რა­ლოდ – კარ­გად!..

უბ­რა­ლოდ, კარ­გი ამ­ინ­დია

და ლა­პა­რა­კობ

ად­ა­მი­ან­თან ამ ამ­ინ­დ­ზე,

რო­გორც, ვთქვათ, ქალ­ზე:

“რა მშვე­ნი­ე­რი ამ­ინ­დია”…

“დი­ახ ბა­ტო­ნო, გუ­შინ­დელ­ზე

უკ­ე­თე­სი”, – გპა­სუ­ხობს იგი

და მე­რე დიდ­ხანს კარ­გად

დუმ­ხართ. რო­ცა მზე ჩა­ვა,

კარ­გი მთვა­რე ამ­ო­ვა, ხო­ლო

კარგ მთვა­რეს ის­ევ

კარ­გი მზე შეც­ვ­ლის და

ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა, უბ­რა­ლოდ –

კარ­გად და რა თქმა უნ­და,

კარ­გა­და ხარ შენც, ყვე­ლა­ფერ­ში

რა­კი ასე ძა­ლი­ან კარ­გად

ჩა­ხე­დუ­ლი ხარ და ამ

სი­კარ­გის ხვე­უ­ლებ­ში და­კარ­გულ­მა

თქვი: ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა,

უბ­რა­ლოდ – კარ­გად!.. კარ­გად.

2000 წ.

© ”არილი”